De vergeving van illusies

'

V. De keuze voor compleetheid

 

Deze paragraaf beschrijft de kern van de speciale relatie. Jezus geeft ons steeds een nieuw stukje van een groter geheel dat hij aan het opbouwen is. Het is daarom essentieel om elk nieuw stukje niet op zichzelf te zien, maar als onderdeel van de groeiende puzzel. En het is nog belangrijker om het plaatje van de puzzel niet op armlengte te houden, maar bereid te zijn om het in ons eigen leven aan het werk te zien.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

1. Wanneer we kijken naar de speciale relatie, is het noodzakelijk dat we eerst beseffen dat ze een enorme hoeveelheid pijn met zich meebrengt. Verontrustheid, vertwijfeling, schuld en aanval dringen er allemaal in door, onderbroken door periodes waarin ze verdwenen lijken. Dit alles dient begrepen te worden als wat het is. Welke vorm het ook aanneemt, het is altijd een aanval op het zelf om de ander schuldig te maken. Ik heb hier eerder al over gesproken, maar een aantal aspecten van wat er in wezen geprobeerd wordt, bleven onaangeroerd.

 

'Het is noodzakelijk dat we eerst beseffen dat ze [de speciale relatie] een enorme hoeveelheid pijn met zich meebrengt' ... Hebben we dat niet reeds ervaren? We zijn verontrust omdat we er niet zeker van zijn of de ander wel aan onze verwachtingen zal voldoen, vertwijfeld als dat niet of niet voldoende gebeurt, en we beschuldigen de ander en vallen hem aan vanwege zijn falen. Af en toe zijn er periodes waarop alles 'goed gaat', en het lijden verdwenen lijkt te zijn, maar als het dan weer 'mis gaat' wordt het lijden nog intenser. Wat we niet beseffen is dat het onderliggende doel van al dit lijden 'een aanval op het zelf is om de ander schuldig te maken'. Jezus heeft dit al besproken in 'Het nodeloze offer' (T15.VII), maar er is méér. Het gaat dieper, veel dieper. En daar gaat deze paragraaf over. 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

2. Heel eenvoudig gezegd: de poging om schuldig te maken is altijd tegen God gericht. Want het ego wil graag dat je Hem, en Hem alleen, als schuldig ziet, en het Zoonschap blootstelt aan aanvallen, zonder bescherming daartegen. De speciale liefde-relatie is het voornaamste wapen van het ego om jou uit de Hemel te weren. Ze lijkt niet op een wapen, maar als je nagaat hoeveel waarde jij eraan hecht, en waarom, zul je beseffen wat ze in wezen is.

 

Wanneer we proberen onze speciale liefde-partner een schuldgevoel te geven, bijvoorbeeld door te laten merken hoe ongelukkig zijn of haar gedrag ons maakt, proberen we in werkelijkheid God schuldig te maken. We proberen Hem te laten zien wat een ellendig leven Hij ons heeft gegeven. In de ogen van het ego is alle ellende de schuld van God. 'Hoe kan Hij me dit aandoen?' Daarom probeert het ons ervan te overtuigen dat het ons meer kan geven dan God ooit zal doen. De speciale relatie is de manier waarop het ons dat wil laten geloven. Het is zijn wapen om God te verdoemen en in de wereld het geluk te zoeken dat God ons ontzegt.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

3. De speciale liefde-relatie is het geschenk van het ego waarop het zich het meest beroemt, en dat de meeste aantrekkingskracht uitoefent op hen die niet bereid zijn om schuld op te geven. Hier treedt de ‘dynamiek’ van het ego het duidelijkst aan den dag, want rekenend op de aanlokkelijkheid van zijn aanbod, zijn de fantasieën die eromheen cirkelen vaak heel openlijk. Hier worden ze gewoonlijk aanvaardbaar en zelfs natuurlijk geacht. Niemand vindt het bizar tegelijk lief te hebben en te haten, en zelfs zij die geloven dat haat zonde is, voelen zich alleen maar schuldig, maar corrigeren dit niet. Dit is de ‘natuurlijke’ toestand van de afscheiding, en zij die leren dat dit allerminst natuurlijk is, lijken zelf de onnatuurlijken te zijn. Want deze wereld is het tegendeel van de Hemel, gemaakt om er het tegendeel van te zijn, en alles hier gaat in precies de tegenovergestelde richting van wat waar is. In de Hemel, waar de betekenis van liefde gekend is, is liefde hetzelfde als vereniging. Hier, waar de illusie van liefde in plaats van de liefde wordt aanvaard, wordt liefde als afscheiding en uitsluiting gezien.

 

Voor ons is speciale liefde de hemel op aarde, maar in feite is ze een lokaas van het ego om ons aan zich te binden.

Wat is er mis met speciale liefde? Ze is geen werkelijke liefde.

Stel je een clubhuis voor met dit bord op de deur:

Dit is de liefdesclub.

Hier draait het om liefde.

Alles is alleen gewijd aan liefde.

Gesloten voor niet-leden

Dit is het opschrift van elke speciale relatie en dus het tegendeel van de werkelijke liefde in de Hemel. Daar is liefde hetzelfde als vereniging, terwijl speciale liefde uitsluit. Wij vinden het niet vreemd om tegelijk lief te hebben en te haten. We hebben lief wanneer onze behoeften vervuld worden, en haten wanneer dat niet zo is. We hebben dit geaccepteerd als de natuurlijke gang van zaken in de wereld, die gemaakt is om het tegendeel van de Hemel te zijn.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

4. In de speciale relatie, geboren uit het verborgen verlangen naar de speciale liefde van God, triomfeert de haat van het ego. Want de speciale relatie is de verzaking van de Liefde van God, en de poging om de speciaalheid, die Hij geweigerd heeft, voor het zelf veilig te stellen. Het is essentieel voor het behoud van het ego dat jij gelooft dat deze speciaalheid niet de hel is maar de Hemel. Het ego wil namelijk nooit dat jij inziet dat afscheiding alleen verlies kan betekenen, aangezien dat de enige omstandigheid is waarin de Hemel niet kan bestaan.

 

'De speciaalheid die Hij geweigerd heeft' verwijst naar 'De angst voor verlossing', waar Jezus zegt dat de afscheiding begon toen we God om speciale liefde vroegen (T13.III.10-12). We vroegen Hem om meer van ons te houden dan van onze broeders. Maar aangezien speciaalheid uitzonderen is, en uitzonderen alleen-maken en dus eenzaam maken, weigerde God aan ons verzoek te voldoen (zie T13.III.12:1). Nu zoeken we deze speciaalheid in de wereld. De speciale relatie is de hemel van het ego en de garantie voor zijn voortbestaan. Daarom wil het niet dat we inzien dat we een 'helse' prijs betalen voor onze keuze voor speciaalheid: het verlies van de Hemel. Want dat inzicht zal ons naar de keuze voor de Hemel brengen en dat betekent het einde van het ego.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

5. Voor eenieder betekent de Hemel compleetheid. Hierover kan geen onenigheid bestaan, omdat zowel het ego als de Heilige Geest dit aanvaarden. Ze zijn het echter compleet oneens over wat compleetheid is, en hoe die tot stand wordt gebracht. De Heilige Geest weet dat compleetheid in de eerste plaats in vereniging is gelegen, en vervolgens in de uitbreiding daarvan. Voor het ego is compleetheid in triomf gelegen, en in de uitbreiding van de ‘overwinning’ tot zelfs in de definitieve triomf over God. Hierin ziet het de uiteindelijke vrijheid van het zelf, want er blijft dan niets over om het ego te dwarsbomen. Dit is zijn idee van de Hemel. En daarom moet vereniging, een toestand waarin het ego zich niet mengen kan, wel de hel zijn.

 

Stel je twee mensen voor die besluiten dat ze compleet willen zijn. De ene doet dat door zich eerst te verenigen met één persoon, en daarna met steeds meer, totdat hij met iedereen verenigd is. De andere streeft naar compleetheid door eerst één persoon te verslaan en vervolgens steeds meer, totdat hij uiteindelijk over God Zelf triomfeert. Hoe treurig is de situatie van de tweede persoon in vergelijking met de eerste, en hoe vreselijk eenzaam. Maar wanneer we kiezen voor de speciale liefde van het ego, in plaats van de werkelijke liefde van de Heilige Geest, zijn wij die tweede persoon.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

6. De speciale relatie is een vreemde en onnatuurlijke kunstgreep van het ego om hel en Hemel met elkaar te verbinden, en te zorgen dat ze niet te onderscheiden zijn. En de poging om het denkbeeldige ‘beste’ van beide werelden te vinden heeft alleen tot fantasieën over beide geleid, en tot het onvermogen om elk te zien als wat die is. De speciale relatie is de triomf van deze verwarring. Het is een soort vereniging waarvan vereniging zelf is uitgesloten, terwijl de basis van de poging tot vereniging op uitsluiting berust. Kan er een beter voorbeeld gegeven worden van de stelregel van het ego: ‘Zoek maar vind niet’?

 

In de speciale relatie streven we naar vereniging, maar sluiten we iedereen uit behalve onze speciale relatie-partner. Vereniging en uitsluiting zijn elkaars tegenpolen, maar wij proberen ze met elkaar te vermengen. We hebben uitsluiting ingepakt in cadeaupapier en er 'vereniging' op geschreven. Denkend dat dit de hemel is, hebben we geen idee wat de Hemel is. En omdat we ons niet realiseren dat dit de hel is, hebben we geen idee wat de hel is. 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

7. Het merkwaardigste van al is het zelfconcept dat het ego in de speciale relatie cultiveert. Dit ‘zelf’ zoekt de relatie om zichzelf compleet te maken. Maar wanneer het de speciale relatie vindt waarin het dit denkt te kunnen bereiken, geeft het zichzelf weg, en probeert het zichzelf voor het zelf van een ander ‘om te ruilen’. Dit is geen vereniging, want er is geen toename en geen uitbreiding. Elke partner probeert het zelf dat hij niet wil op te offeren voor een dat hij denkt te prefereren. En hij voelt zich schuldig voor de ‘zonde’ van iets te nemen en niets waardevols daarvoor terug te geven. Hoeveel waarde kan hij toekennen aan een zelf dat hij weggeeft om een ‘beter’ te krijgen?

 

Hier voegt Jezus weer een ander stukje toe aan de zich ontvouwende puzzel. In onze speciale relaties offeren we niet alleen onze tijd en energie op, met het doel daar iets voor terug te krijgen, we offeren ook onszelf op. We 'ruilen het in' voor het zelf van de ander, omdat we denken dat deze iets bezit wat ons ontbreekt en dit in ons aan moet vullen. En onze speciale partner doet hetzelfde met ons. 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

8. Het ‘betere’ zelf dat het ego zoekt is er altijd een dat specialer is. En al wie een speciaal zelf lijkt te bezitten is ‘geliefd’ om wat er van hem afgenomen kan worden. Waar beide partners dit speciale zelf in elkaar zien, ziet het ego ‘een vereniging gesmeed in de Hemel.’ Want geen van beiden zal inzien dat hij om de hel heeft gevraagd, en dus zal hij het ego zijn illusie van de Hemel niet ontnemen, die het hem gegeven heeft om aan de Hemel afbreuk te doen. Maar als alle illusies illusies zijn van angst en ze kunnen niets anders zijn – is de illusie van de Hemel niets anders dan een ‘aantrekkelijke’ vorm van angst, waarin de schuld diep begraven ligt en opduikt in de vorm van ‘liefde’.

 

Het 'betere' zelf van een ander is zo speciaal dat we, als we ons daarmee verenigen, denken 'de hemel op aarde' te hebben. We moeten dan uiteraard zelf ook iets hebben dat voor de ander zo waardevol is dat hij of zij het wil bezitten. Anders lukt het niet. We moeten allebei denken dat de ander specialer is. We zijn ervan overtuigd dat dit de Hemel is, maar het is alleen de hemel van het ego en in feite dus de hel.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

9. De aanlokkelijkheid van de hel ligt alleen in de verschrikkelijke aantrekkingskracht van schuld waarmee het ego degenen lokt die hun geloof stellen in kleinheid. De overtuigdheid van kleinheid ligt in iedere speciale relatie, want alleen de misdeelden kunnen waarde hechten aan speciaalheid. Het verlangen naar speciaalheid, en het geschenk van speciaalheid als een daad van liefde beschouwen, maakt liefde tot iets hatelijks. De werkelijke bedoeling van de speciale relatie, in strikte overeenstemming met de doeleinden van het ego, bestaat erin de werkelijkheid te vernietigen en de illusie daarvoor in de plaats te stellen. Want het ego is zelf een illusie, en alleen illusies kunnen van zijn ‘werkelijkheid’ getuigen.

 

We vinden de hel vermomd als de hemel — de speciale relatie — alleen aantrekkelijk, omdat we ons aangetrokken voelen tot schuld. Want schuld is de getuige van de overwinning van het ego over God. Omdat deze schuld ons klein maakt, verlangen we naar speciaalheid, die we zien als een geschenk van liefde. Ze is echter niets anders dan een spel van het ego, dat werkelijke liefde wil vernietigen en daarmee de werkelijkheid zelf, om deze te vervangen door illusoire liefde, met het doel de illusie van zijn eigen bestaan in stand te houden.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

10. Als je de speciale relatie als een triomf over God zou zien, zou je die dan willen? Laten we niet denken aan haar angstaanjagend karakter, noch aan de schuld die ze onvermijdelijk met zich brengt, en evenmin aan de droefheid en eenzaamheid. Want dat zijn slechts kenmerken van de hele afscheidingsreligie, en van de algehele context waarin die gedacht wordt voor te komen. Het centrale thema in haar litanie aan het offer is dat God moet sterven opdat jij kunt leven. En juist dit thema wordt in de speciale relatie uitgespeeld. Jij denkt dat je door de dood van jouw zelf een ander zelf kunt aanvallen, en het van de ander kunt stelen om het zelf te vervangen dat jij veracht. En je veracht het omdat je denkt dat het niet de speciaalheid biedt die jij eist. En door het te haten heb je het klein en onwaardig gemaakt, omdat je er bang voor bent.

 

Waarom dient de speciale relatie als een triomf over God? In deze alinea maakt Jezus een begin met de uitleg daarvan, maar het zal pas geleidelijk aan helemaal duidelijk worden.

Ons individuele zelf is onze identificatie met het ego. Dit zelf verdwijnt wanneer we definitief voor God kiezen. Om zichzelf in stand te houden, fluistert het ego ons daarom in 'dat God moet sterven opdat jij kunt leven'. In de speciale relatie wordt dit thema uitgespeeld, door ons 'onwaardige' zelf in te ruilen voor het 'specialere' zelf van onze partner. We 'stelen' dus het zelf van de ander, en denken daarmee over hem of haar — en daarmee over God — te triomferen. 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

11. Hoe kun jij onbeperkte macht verlenen aan wat je meent te hebben aangevallen? Zo angstaanjagend is de waarheid voor jou geworden dat je haar, tenzij ze zwak en klein is, en het niet waard om er waarde aan te verlenen, niet durft aan te zien. Je acht het veiliger het kleine zelf dat jij gemaakt hebt te begiftigen met macht, die jij aan de waarheid ontwrongen hebt, waarbij je erover triomfeert en haar hulpeloos achterlaat. Zie eens hoe nauwkeurig dit ritueel in de speciale relatie wordt opgevoerd. Tussen twee afzonderlijke mensen wordt een altaar opgericht, waarop elk zijn zelf probeert te doden, om op zijn lijk een ander zelf op te richten dat zijn macht moet halen uit zijn dood. Telkens en telkens en telkens weer wordt dit ritueel opgevoerd. En het is nooit voltooid, en zal ook nooit voltooid zijn. Het voltooiingsritueel kan niet compleet maken, want het leven ontstaat niet uit de dood, noch de Hemel uit de hel.

 

De waarheid over onszelf is het geschenk van oneindige grootheid, het geschenk van Gods niet-speciale Liefde. Maar dat is precies wat ons bang maakt: zonder speciale liefde zien we onszelf als onwaardig. En als we die speciale liefde niet van God krijgen, dan maar van onze speciale partner. In de speciale relatie offeren we ons zelf op, en vervangen dit door het zelf van de ander. Vervolgens geven we de ander de macht om ons gelukkig of ongelukkig te maken — een ritueel dat keer op keer wordt herhaald en nooit voltooid wordt. 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

12. Telkens wanneer enige vorm van een speciale relatie jou ertoe verleidt liefde in een ritueel te zoeken, bedenk dan dat liefde inhoud is, en geen vorm, van welke soort ook. De speciale relatie is een ritueel van de vorm, dat erop aanstuurt de vorm te verheffen zodat die ten koste van de inhoud de plaats van God in kan nemen. De vorm heeft geen betekenis en zal die ook nooit hebben. De speciale relatie moet worden gezien als wat ze is: een zinloos ritueel waarin kracht wordt onttrokken aan de dood van God, en in Zijn moordenaar wordt geïnvesteerd ten teken dat de vorm over de inhoud heeft getriomfeerd, en liefde haar betekenis heeft verloren.

 

Speciale relaties kennen vele vormen: de liefdesrelatie, de relatie met familieleden en vrienden, en zelfs relaties met mensen die we nooit persoonlijk hebben ontmoet, maar over wie we hebben gelezen of gehoord. Op die manier zorgt het ego ervoor dat vorm boven inhoud wordt gesteld — het ritueel van de vorm boven de inhoud van de liefde.

Een ritueel is een voorgeschreven reeks handelingen die we op aarde uitvoeren om een transactie met God tot stand te brengen. Het katholicisme kent het ritueel van het 'eten en drinken' van het vlees (brood) en bloed (wijn) van Jezus. Ook andere religies kennen soortgelijke rituelen, waarbij in feite geprobeerd wordt leven te onttrekken aan de dood.

In het ritueel van de speciale relatie offeren we ons betekenisloze kleine zelf op het altaar dat we tussen onszelf en onze speciale partner hebben opgericht. En onze speciale partner — die voor ons God vertegenwoordigt — doet hetzelfde. 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

Zou je willen dat dit mogelijk was, zelfs daargelaten dat dit duidelijk onmogelijk is? Als het mogelijk was, zou jij jezelf hulpeloos hebben gemaakt. God is niet boos. Hij kon dit eenvoudig niet laten gebeuren. Je kunt Zijn Denkgeest niet veranderen. Geen van de rituelen die jij in het leven hebt geroepen, en waarin de dans des doods jou in verrukking brengt, kan aan het eeuwige de dood brengen. En evenmin kan jouw uitverkoren surrogaat voor de Heelheid van God daar ook maar enigszins invloed op hebben.

 

Onze speciale relaties, met name de relatie met onze liefdespartner, hebben de vorm van liefde, maar de vorm is slechts een ritueel dat bedoeld is om de inhoud van werkelijke liefde te vernietigen, en daarmee de inhoud die God is.

Dat roept twee vragen op: Willen we dit werkelijk? En zelfs als we het willen, is het dan mogelijk? Het antwoord op de tweede vraag is 'nee'. De afscheiding heeft nooit plaatsgevonden. God is nooit veranderd en wij evenmin. We zijn nog steeds thuis bij Hem in de Hemel en koesteren ons daar in Zijn eeuwige Liefde.

De vraag is dus alleen: willen we ons dat weer herinneren? 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

13. Zie in de speciale relatie niets anders dan een zinloze poging andere goden op te richten voor Zijn aangezicht, en door hen te aanbidden hun nietigheid en Zijn grootheid te versluieren. In naam van jouw compleetheid wil jij dit niet. Want iedere afgod die je opricht om voor Hem te plaatsen staat voor jou, in plaats van wat jij bent.

 

Toepassing : Denk aan een van je speciale relaties en zeg tegen jezelf:

In mijn relatie met [naam] probeer ik de ware God, de God van Liefde, te vervangen door de god van speciaalheid.

In naam van mijn compleetheid wil ik dit niet.

Want zoals deze afgod voor Gods aangezicht staat, staat hij voor wie ik werkelijk ben. 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

14. Verlossing schuilt in het simpele feit dat illusies niet angstwekkend zijn omdat ze niet waar zijn. Ze lijken slechts angstwekkend in de mate waarin jij verzuimt ze te zien als wat ze zijn; en je zult dit verzuimen in de mate waarin jij wilt dat ze waar zijn. En in diezelfde mate loochen jij de waarheid, en verzuim je aldus de simpele keuze te maken tussen waarheid en illusie, tussen God en fantasie. Onthoud dit, en je zult geen moeite hebben de beslissing precies te zien als wat ze is, en als niets anders.

 

Illusies maken ons bang, omdat we geloven dat ze werkelijk zijn. Zolang we dit geloof in stand houden ontkennen we de waarheid. Wanneer we ons echter realiseren dat illusies fantasie zijn, kunnen we een nieuwe keuze maken: een dwaze fantasie over schijnbare liefde, of de eeuwige werkelijkheid van Gods ware Liefde.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

15. De kern van de afscheidingsillusie ligt eenvoudigweg in de fantasie dat de betekenis van liefde vernietigd kan worden. En als de betekenis van liefde jou niet opnieuw wordt bijgebracht, kun jij jezelf, die haar betekenis deelt, niet kennen. Afscheiding is slechts de beslissing jezelf niet te kennen. Dit hele denksysteem is een zorgvuldig uitgekiende leerervaring, ontworpen om van de waarheid weg en naar fantasie te leiden. Maar voor alles wat jij leert dat jou zou kwetsen schenkt God jou correctie en totale vrijwaring van alle gevolgen daarvan.

 

De afscheiding van God is een waanidee, dat ons doet geloven dat we de universele Liefde van God hebben vervangen door onze speciale liefde. Onze speciale relaties zijn 'de fantasie dat de betekenis van liefde vernietigd kan worden'. Maar de betekenis van liefde is onze eigen betekenis omdat we liefde zijn. De speciale relatie is dus de beslissing om onszelf niet te kennen, maar God biedt ons een uitweg door middel van de Heilige Geest: 

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

16. De beslissing al dan niet aan deze cursus gehoor te geven en die te volgen, is niets anders dan een keuze tussen waarheid en illusie. Want hier is de waarheid, gescheiden van de illusie, en er niet in het minst mee verward. Hoe simpel wordt deze keuze toch wanneer ze louter gezien wordt als wat ze is. Want verwarring bij het kiezen wordt alleen door fantasieën mogelijk gemaakt, en die zijn volstrekt onwerkelijk.

 

Een cursus in wonderen reikt ons de keuze aan tussen waarheid en illusie. Wanneer we ons realiseren dat dit in feite de keuze is tussen alles of niets — werkelijkheid en onwerkelijkheid — kan het geen moeilijke keuze zijn.

(Toelichtingen door Robert Perry)

 

17. Dit jaar is dus de tijd om de makkelijkste, en tevens de enige beslissing te nemen waar je ooit voor kwam te staan. Je zult de brug naar de werkelijkheid oversteken simpelweg omdat je zult inzien dat God Zich aan de overkant bevindt, en er hier helemaal niets is. Het is onmogelijk die natuurlijke beslissing niet te nemen wanneer je dit eenmaal beseft.

 

De eerste zin verwijst naar het feit dat Jezus deze tekst dicteerde op Nieuwjaarsdag. Wanneer we ons ten diepste toe realiseren dat de wereld ons niets te bieden en God alles, zullen we geen moment meer aarzelen om 'de brug naar de werkelijkheid' over te steken. Want dat besef leidt ons naar de meest natuurlijke beslissing die we ooit kunnen nemen.

 

Toepassing : Denk aan een tijd waarin je zo verliefd op iemand was, dat je deze persoon alles van jezelf wilde geven.

Is het mogelijk dat je, door jezelf voor de ander op te offeren, verwachtte dat de ander dit ook voor jou zou doen?

Door je zelf op te offeren, doodde je het in feite. En waarom zou je dit doen als je niet dacht dat het minder waard, minder speciaal was dan het zelf van de ander?

Door je zelf op te offeren zei je tegen God: 'God, als U mij de speciale gunst had verleend waar ik om vroeg, zou mijn zelf compleet zijn. Dan hoefde ik het niet op te offeren om een beter te krijgen. U bent dus verantwoordelijk voor dit offer. U bent verantwoordelijk voor de dood van mijn zelf.

Herken je dit gevoel in jezelf — het gevoel dat je, als God je had gegeven waar je om vroeg, zo heel en compleet zou zijn dat je geen andere speciale persoon nodig zou hebben?

En als dat zo is, is het dan niet de schuld van God dat je dit vreselijke offer moet brengen?

 

Maar God heeft je gegeven waar je om vroeg. Hij heeft je al Zijn liefde gegeven. Zijn liefde is echter onpartijdig en universeel, en wordt aan iedereen gelijk gegeven. Hem vragen om jou méér liefde te geven dan anderen, was vragen om tegen Zijn Natuur in te gaan. Het was vragen om van jou te houden op een manier die tegengesteld is aan Wie Hij is.

 

Zeg daarom tegen jezelf:

De Liefde van God werpt haar stralende licht op iedereen,

ze weet niets van mijn pogingen om haar te veranderen.

Dit is de Liefde die ik wil, niet mijn lege illusie van liefde.

Vader, laat me rusten in Uw Liefde,

laat me baden in Uw eeuwige glimlach,

laat me ontwaken uit mijn droom.

Amen. 

(Toelichtingen door Robert Perry)