Principe 10

Het gebruik van wonderen als een spektakel om geloof op te wekken is een misvatting van hun bedoeling.

     Ook hier wordt het woord 'wonder' gebruikt in de betekenis van iets wat mensen doen. We kunnen dit zien als iets wat we voor anderen doen om een goede indruk te maken, of als een paranormale begaafdheid waar we mee pronken. Daarmee laten we de wereld weten dat we superieur zijn, of een gave hebben die anderen missen; dat we heiliger, wijzer, beter, enzovoort zijn. In dit geval gebruiken we onze mogelijkheden of gaven om de doelen van het ego te dienen, in plaats van die van de Heilige Geest.

Vraag: Als er sprake is van een zichtbaar, fysiek wonder, een daad van waarachtige liefde in plaats van een uiting van het ego, is de vorm waarin dit zich manifesteert of tot uitdrukking komt dan niet het wonder zelf?

Antwoord: Nee. Het wonder is de vereniging in je denkgeest. De vorm is het gevolg, maar het wonder zelf gebeurt uitsluitend in de denkgeest, omdat een probleem zich alleen daar bevindt. Het wonder is de beslissing om je te verenigen met de Heilige Geest en daarmee met een andere persoon. Wat daarna gebeurt kun je het gevolg van het wonder noemen. Het is erg belangrijk om dit onderscheid te maken. Anders bestaat het gevaar dat we investeren in de uiterlijke, schijnbare gevolgen van het wonder. En als die uitblijven hebben we het gevoel dat er iets verkeerd is gegaan, of nog belangrijker, dat wij iets verkeerd hebben gedaan: we hebben gefaald. Dit is een valkuil waar genezers in de wereld in terecht kunnen komen. Ze ontwikkelen een speciale relatie met degenen die ze proberen te genezen en worden van hen afhankelijk voor hun eigen gevoel van eigenwaarde. Dat is bijvoorbeeld de reden waarom bij psychiaters veel zelfmoorden voorkomen. Als hun patiënten niet beter worden — wat voor hen betekent dat mensen niet doen wat zij willen dat ze doen — hebben ze gefaald. Na enige tijd wordt de last van deze 'mislukkingen' te zwaar en zien ze zelfmoord als enige uitweg.